علت پرخاشگری در کودکان
سلام
بچه ها در حدود هجده الی سه سالگی یک حالت پرخاشگری دارند. ممکن است اگر با خواسته هایش مخالفت شود جیغ و لگد بزند، اجسام را پرتاپ کند و حتی سرش را در و دیوار بکوبد. کاری که شما باید انجام دهید این است که اهمیت ندهید و سعی کنید حواس فرزندتان را با چیزهای دیگر پرت کنید. معمولا بچه از این کارهایش دست بر می دارد و یادش می رود. هر وقت کار خوبی انجام داد تشویقش کنید و کار بدش را نادیده بگیرید. فقط زمانی که کار خطرناکی انجام داد تنبیهش کنید. چرا که تنبیه زیادی بیشتر بچه را لجباز و تحریک می کند. می توانید به آرامی با فرزندتان صحبت کنید و بگویید که فلان کار تو کار درستی نبود. دست به سر و صورتش بکشید. این کارها را انجام دهید تا این سن فرزندتان بگذرد و تغییر رفتار دهد.
چند نکته کلی برای برخورد با پرخاشگری کودکان مطرح می کنم اما برای راهنمایی بیشتر برای سوالتان با روانشناس کودک حضوری مشورت فرمایید. - باید به کودک نحوه صحیح ارتباط با دیگران را آموخت؛ کودک باید یاد بگیرد چگونه و به چه شکلی احساسات منفی خود را بروز دهد؛ بدون آن که ادب و اخلاق را زیر پا بگذارد؛ مثلا باید به او آموخت: «فرزندم اگر از کسی ناراحت میشوی، به جای ناسزا گفتن، به او بگو: «من از تو ناراحت شدم.» - تغافل: به معنای عمدا خود را به غفلت زدن است؛ یعنی وقتی بچهها ناسزا میگویند یا پرخاشگری کلامی دارند، واکنشی نشان ندهیم و خودمان را به غفلت بزنیم؛ اما به شکلی عمل کنیم که کودک متوجه شود ما متوجه آن ناسزاگویی و ناراحت شدیم؛ مثلا بدون این که به کودک چیزی بگویم فقط به او نگاه کنیم و بعد به کاری دیگری مشغول شویم. - واکنش احساسی شدید (مثل داد زدن، فریاد زدن، ترساندن بچه با اصطلاحات بد) نشان ندهیم؛ چون این کار هم میتواند باعث لجبازی و تقویت کار کودک شود و هم باعث تحقیر او گردد. - نشان دادن عدم رضایت خود از فرزند: اگر دیدیم تغافل جواب نمیدهد، از این روش استفاده میکنیم. مثلا به کودک بگوییم «من واقعا از این حرفی که میزنی ناراحت میشوم» و ناراحتی را در چهره هم نشان دهیم. - بالا بردن ارزشمندی کودک: دادن شخصیت به کودک، مثلا بگویم «رضا تو پسر با ادبی هستی و من انتظار این حرفها را از تو ندارم.» - با روشهای صحیح کمک کنیم کودک به شکل مطلوب اظهار وجود کند و خودش را نشان دهد و مورد توجه قرار گیرد؛ مثلا 15 تا 20 دقیقه در طول روز برای کودک وقت اختصاصی بگذاریم، صحبتهای او را گوش دهیم، چشم در چشم با کودک حرف بزنیم و هنگامی که با او صحبت میکنیم به کار دیگری مشغول نشویم. این کار اعتماد به نفس و عزت نفس کودک را بالا میبرد و میل به اظهار وجود او را به طور صحیح ارضا میکند. - افکار منفی و ناامیدی را از کودک دور كنيم زیرا این افکار میتواند عاملی برای فحاشی باشد. - یادمان باشد کودکی که ناآرام است، نیاز دارد به او کمک شود تا آرامش پیدا کند. نه این که با رفتارهای پرخاشگرانه ما به ناآرامی او افزوده شود. وقتی کودک ناآرام است ما آرامشمان را حفظ کنیم و به ناآرامی او اضافه نکنیم.
بچه ها در حدود هجده الی سه سالگی یک حالت پرخاشگری دارند. ممکن است اگر با خواسته هایش مخالفت شود جیغ و لگد بزند، اجسام را پرتاپ کند و حتی سرش را در و دیوار بکوبد. کاری که شما باید انجام دهید این است که اهمیت ندهید و سعی کنید حواس فرزندتان را با چیزهای دیگر پرت کنید. معمولا بچه از این کارهایش دست بر می دارد و یادش می رود. هر وقت کار خوبی انجام داد تشویقش کنید و کار بدش را نادیده بگیرید. فقط زمانی که کار خطرناکی انجام داد تنبیهش کنید. چرا که تنبیه زیادی بیشتر بچه را لجباز و تحریک می کند. می توانید به آرامی با فرزندتان صحبت کنید و بگویید که فلان کار تو کار درستی نبود. دست به سر و صورتش بکشید. این کارها را انجام دهید تا این سن فرزندتان بگذرد و تغییر رفتار دهد.
چند نکته کلی برای برخورد با پرخاشگری کودکان مطرح می کنم اما برای راهنمایی بیشتر برای سوالتان با روانشناس کودک حضوری مشورت فرمایید. - باید به کودک نحوه صحیح ارتباط با دیگران را آموخت؛ کودک باید یاد بگیرد چگونه و به چه شکلی احساسات منفی خود را بروز دهد؛ بدون آن که ادب و اخلاق را زیر پا بگذارد؛ مثلا باید به او آموخت: «فرزندم اگر از کسی ناراحت میشوی، به جای ناسزا گفتن، به او بگو: «من از تو ناراحت شدم.» - تغافل: به معنای عمدا خود را به غفلت زدن است؛ یعنی وقتی بچهها ناسزا میگویند یا پرخاشگری کلامی دارند، واکنشی نشان ندهیم و خودمان را به غفلت بزنیم؛ اما به شکلی عمل کنیم که کودک متوجه شود ما متوجه آن ناسزاگویی و ناراحت شدیم؛ مثلا بدون این که به کودک چیزی بگویم فقط به او نگاه کنیم و بعد به کاری دیگری مشغول شویم. - واکنش احساسی شدید (مثل داد زدن، فریاد زدن، ترساندن بچه با اصطلاحات بد) نشان ندهیم؛ چون این کار هم میتواند باعث لجبازی و تقویت کار کودک شود و هم باعث تحقیر او گردد. - نشان دادن عدم رضایت خود از فرزند: اگر دیدیم تغافل جواب نمیدهد، از این روش استفاده میکنیم. مثلا به کودک بگوییم «من واقعا از این حرفی که میزنی ناراحت میشوم» و ناراحتی را در چهره هم نشان دهیم. - بالا بردن ارزشمندی کودک: دادن شخصیت به کودک، مثلا بگویم «رضا تو پسر با ادبی هستی و من انتظار این حرفها را از تو ندارم.» - با روشهای صحیح کمک کنیم کودک به شکل مطلوب اظهار وجود کند و خودش را نشان دهد و مورد توجه قرار گیرد؛ مثلا 15 تا 20 دقیقه در طول روز برای کودک وقت اختصاصی بگذاریم، صحبتهای او را گوش دهیم، چشم در چشم با کودک حرف بزنیم و هنگامی که با او صحبت میکنیم به کار دیگری مشغول نشویم. این کار اعتماد به نفس و عزت نفس کودک را بالا میبرد و میل به اظهار وجود او را به طور صحیح ارضا میکند. - افکار منفی و ناامیدی را از کودک دور كنيم زیرا این افکار میتواند عاملی برای فحاشی باشد. - یادمان باشد کودکی که ناآرام است، نیاز دارد به او کمک شود تا آرامش پیدا کند. نه این که با رفتارهای پرخاشگرانه ما به ناآرامی او افزوده شود. وقتی کودک ناآرام است ما آرامشمان را حفظ کنیم و به ناآرامی او اضافه نکنیم.
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و نهم آبان ۱۳۹۷ ساعت 8:57 توسط دکتر زهره واثقی
|
دکتر زهره واثقی